Het begin van het
einde!
Sinds een tijdje
heb ik het bloggen ontdekt om daar mijn maaksel te kunnen showen en ik kreeg er
vele leuke reacties op van jullie. Daar ben ik heel dankbaar voor. ;)
Ik heb mijn hoofd
nogal lang in het zand gestoken en gedaan alsof het nooit zo ver zou komen. De
artsen zeiden het al jaren geleden, maar ik hield koppig vol. Ik blijf fröbelen
en met name naaien. Het gefröbel is mijn passie. Iets verzinnen en dan maken,
dat is geweldig! Dat ik het klimmen en lange wandelingen moest opgeven, vond ik
minder erg, want ik had mijn gefröbel nog.
Althans…….tot nu dus.
Maar gisteren
kwam het besef ineens hard binnen, mijn handen werken niet goed meer mee.
Rechts is gewoon zo krom dat ik ze niet meer recht kan buigen, naaien gaat
gewoon lastig en ben snel veel te moe en pijnlijk om nog verder te gaan. Al
zijn er nog al af en toe dagen dat ik toch nog wel kan, wel met veel gemopper
en af en toe een traan. Erna heb ik gewoon veel meer last, maar dat heb ik er
wel voor over, maar de dagen dat het niet gaat worden steeds meer en de
momenten dat het wel kan, zijn zeer schaars aan het worden. Kort om…..ik zal
ook een eind moeten maken aan mijn naaien.
Gelukkig heb ik
wel al iets anders leuks gevonden, door met CorelDraw te tekenen, al moet ik
mij wel leren het links netjes te tekenen en dan maar te hopen dat die kant een
stuk langer duurt voordat ik die ook niet meer goed kan gebruiken. Ik heb ideeën
genoeg en verzin telkens weer iets anders om te doen, ook al loop ik toch vaak
tegen het feit aan, dat je je handen gewoon nodig hebt voor alles.
Klagen zit niet
echt in me en ik vind het vreselijk als iemand me zielig vind, want dat ben ik
zeker niet. Ik weet dat ik mega rijk ben, met twee gezonde actieve kinderen en
een lieve man die mij met alles steunt. Geen idee wat ik zonder hem zou moeten
doen. Dus ik ga gewoon verder en laat mij niet er onder krijgen, alleen zal dat
wat ik maak nog veel minder zijn. Het was nooit mijn bedoeling om het op mijn
blog over mijn reuma te schrijven, maar ik kom er uiteindelijk niet omheen.
Ooit was een
reclame van het reuma fonds waar op een poster de sport of hobby spullen op te
koop aan werden geboden vanwege reuma. Er was er ook eentje met een naaimachine
en ik die reclame greep me toen aan, het zal je maar overkomen dacht ik toen.
Wat ik niet wist is dat ik zelf ook reuma kreeg en uiteindelijk zelf ook op die
plek zou staan, dat het niet meer gaat.
Wat ik nu met
mijn webwinkel ga doen…..ik heb nog geen concreet idee. Misschien dat ik wel
fröbelspulletjes of kinderspeelgoed ga verkopen, alleen dat ik het niet meer
zelf maak. Misschien laat ik het wel door anderen maken, maar daar heb ik nog
geen echt besluit in genomen. Misschien dat ik uiteindelijk wel helemaal ermee
stop.
Het was de
bedoeling dat als de kids beide naar school zouden gaan, dus januari 2013, dat
ik eindelijk meer tijd zou hebben voor mijn zaakje en daar veel meer tijd
in zou kunnen steken. 2013 zou het jaar
worden dat mijn zaak eindelijk eens goed ging lopen. Maar zoals het nu uit
ziet, wordt 2013 het jaar dat het uiteindelijk helemaal stopt. Misschien krijg ik dan wel weer tijd om lekker
veel boeken te lezen. Dat schiet er nu
nogal regelmatig bij in. :)
Mijn Pfaff zal ik
nooit weg doen, al is het maar om later aan mijn dochter te geven, die net zo
graag naait als ik. Voor haar zal ik ook een beetje materiaal in huis houden,
maar wat ik met die bergen voorraad en stof ga doen……..daar wil ik eigenlijk
nog niet over nadenken. Maar gisteren is wel duidelijk geworden, zo gaat het
niet meer verder.
Ik hoop niet dat
ik jullie die het lezen nu in een mineur stemming heb gebracht, dat wil ik
zeker niet. Want dat ben ik ook niet. Niet dat ik er blij mee ben, in
tegendeel, maar ik zoek altijd het positieve in iets. Het zal ergens wel goed
voor zijn en het zat er al veel langer aan te komen. Het was alleen nog de
vraag van wanneer, stiekem hoopte ik dat het pas zou komen als ik oud was of
liever helemaal niet. Maar dat was niet reëel en nu is het zo ver.
What does not
kill you, makes you stronger.
Lichamelijk ben ik niet meer sterk, maar mijn
hoofdje nog wel!
Waarschijnlijk
blijf ik wel verder bloggen, maar dan iets anders dan voorheen, hoe precies,
daar heb ik nog niet over nagedacht. Maar dat komt nog wel, ;)
Ik blijf gewoon
lekker genieten van mijn heerlijke kids
en mijn lieve man, want dankzij hun ben ik de koning te rijk. ;)
Liefs, Anna.
Wat een moedige beslissing. Het is zeker niet een makkelijke.
BeantwoordenVerwijderenToch hoop ik dat je lekker blijft bloggen en misschien kan je dochter over een tijdje haar creaties hier laten zien.
Heel veel sterkte met alles.
Wat zou het toch mooi zijn als er een ECHT werkend medicijn kwam tegen reuma!
Liefs, Esther
wat een verhaal seg!!!
BeantwoordenVerwijderengoed dat je al een andere "afleiding" gevonden hebt ...
toch wens k je veel sterkte in alles wat je doet & nog zal doen,
& zoveel je kan genieten van je kids & ventje!!!
liefs, mimi xxx
Dank je wel Ester en Mimi.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Anna.
heel moeilijk en pijnlijk... Ik hoop dat je het allemaal een beetje op een rijtje krijgt voor jezelf en weer een leuke nieuwe hobby mag vinden waar je je creativiteit in kwijt kunt.
BeantwoordenVerwijderenIk heb zelf 14 jaar geleden een ongeluk gehad, was een enorme sportfanaat, speelde met liefde een muziekinstrument en ineens kon ik helemaal niets meer. Ik draag nog dagelijks de gevolgen met me mee. Maar in de loop der jaren heb ik gelukkig leren kijken naar wat ik nog wel kan en dat is gelukkig nog een heleboel. Creatief bezig zijn vind ik hartstikke leuk maar ik kan veel dingen ook maar beperkt doen ivm pijnklachten.
Affijn, ik hoop voor jou dat je ook weer zo je dingetjes mag vinden. Enne, eens even in een mineurstemming zijn mag best hoor. Het is tenslotte niet niks. Je kunt gewoon niet altijd happy en positief zijn. Dat komt vanzelf weer wel goed...
(en als je eens ervaringen wilt uitwisselen, mag je me gerust mailen of zo).
groetjes,
Thanks KnutselMar, jij weet helaas dus ook hoe het is. Ik ga je zeker mailen, lief van je!
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Anna.